ಪ್ರವಾಸ ಕಥನ - ಅಮೆರಿಕ

ರಷ್ಯಾ ದೇಶಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬಂದು ಸುಮಾರು ೨೩ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಸಮುದ್ರಲಂಘನ ಮಾಡಿ ಅಮೆರಿಕಾಗೆ ಹೋಗುವ ಅವಕಾಶ, ಸಮಯ ಬಂದಾಗ ಮನಸ್ಸು ಅಷ್ಟೇನೂ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.  ಅತ್ತೆಯವರ ದೀರ್ಘ ಅನಾರೋಗ್ಯ, ಹೊರಡುವ ಮುಂಚಿನ ತಯ್ಯಾರಿ, ಮನೆದೇವರ ದರ್ಶನ, ಚಾಮುಂಡಿ ಬೆಟ್ಟದ ಪ್ರಯಾಣ ಎಲ್ಲವೂ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಸುಸ್ತು ಮಾಡಿಯಾಗಿತ್ತು.  ಇನ್ನು ವಿಮಾನ ಏರಿ ಕುಳಿತಾಗಲೇ ನೆಮ್ಮದಿ ಹಾಗೂ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಎನ್ನುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ತಲುಪಿದ್ದೆವು.  ಫೆಬ್ರುವರಿ ೧೩ನೆಯ ತಾರೀಖು ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ೩ ಗಂಟೆಗೆ ಜಂಗಮ ದೂರವಾಣಿ ಹಾಡಲಾರಂಭಿಸಿದಾಗ, ಆಗ ತಾನೆ ಇನ್ನೂ ನಿದ್ದೆಯ ಮಂಪರು ಶುರುವಾಗಿತ್ತು.  ದಡಬಡಿಸಿ ಎದ್ದು ಹೊರಟೆವು.  ಎಲ್ಲಾ ತರಹದ ತಡೆಗಳನ್ನೂ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ದಾಟಿ ನಾವು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಮಹಡಿಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದ್ದೆವು.  ಅಲ್ಲಿಯೇ ತಿಂಡಿ ತಿಂದು, ಕಾಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆವು.  ಬೆಳಗಿನ ೬ ಗಂಟೆಗೆ ವಿಮಾನವೇರಲು ಕರೆ ಬಂದಿತು.  ಏರುವಾಗ ತಿಳಿಯಿತು ನಮ್ಮ ಟಿಕೇಟುಗಳನ್ನು ಜನೂ ಮೇಲ್ದರ್ಜೆಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು.  ಮೊದಲನೆಯ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಯ್ದಿರಿಸಲಾಗಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಾಗ ಮುಂದೆ ಯಾರೂ ಕುಳಿತಿಲ್ಲದೆ, ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಉದ್ದವಾಗಿ ನೀಟಿಕೊಳ್ಳಲು ಜಾಗವಿರುವುದು ಖುಷಿಯಾಯಿತು.  ಎಲ್ಲಾ ತಪಾಸಣೆಗಳೂ, ನಿರ್ದೇಶನಗಳೂ ಮುಗಿದು, ಕೊನೆಗೂ ವಿಮಾನ ಮೇಲಕ್ಕೇರಿತು.  ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿದ್ದೆ.  ಆದರೆ ಎಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿ..? ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಬೆಳಗಿನ ಉಪಹಾರಕ್ಕೆಂದು ಕರೆದು ಎಬ್ಬಿಸಲಾಯಿತು.   ಹೇಗೋ ಕುಳಿತೂ ಕುಳಿತೂ ಬೇಸರವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಾವು ಲಂಡನ್ ತಲುಪಿದ್ದೆವು.  ೧೧ ಘಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂರುವ ಪ್ರಥಮ ಹಂತದ ಶಿಕ್ಷೆ ಮುಗಿದಿತ್ತು.  ಹೀತ್ರೂ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದ ವಿಷಯ ಅನೇಕರು ಅನೇಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿ ನಮಗೆ ಒಂದು ತರಹದ ಆತಂಕ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತು.  ಅತೀ ದೊಡ್ಡದಾದರೂ ಎಲ್ಲವೂ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮಾಹಿತಿ ಭರಿತ ನಿಲ್ದಾಣವಾಗಿದೆ.  ಮುಂದಕ್ಕೆ ಪಯಣಿಸಬೇಕಾಗಿರುವವರು ಯಾವ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗಬೇಕು ಎಂಬ ವಿವರಗಳು ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ತುಂಬಿವೆ.  ನಮಗೆ ಫೀನಿಕ್ಸ್ ವಿಮಾನವನ್ನು ಏರಲು ಕೇವಲ ೨ ಘಂಟೆಗಳ ಸಮಯವಿತ್ತು.  ಆತಂಕದಿಂದಲೇ ನಮ್ಮ ಸಾಮಾನಿನ ಗಾಡಿಯನ್ನು ತಳ್ಳುತ್ತಾ, ಫಲಕಗಳನ್ನು ಓದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಒಂದೇ ಉಸಿರಿಗೆ ಓಡಿದಂತೆ ನಡೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದೆವು.  ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಘಂಟೆ ಹಾಗೆ ನಡೆದು,  ಚಲಿಸುವ ಸೋಪಾನಗಳ  ಸಹಾಯದಿಂದ ಹತ್ತಿ, ಇಳಿದು, ನಡೆದು ಸುಸ್ತಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ  ಒಂದು ಬಾಗಿಲ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿದ್ದೆವು.  ಅಲ್ಲಿ ಐದು ನಿಮಿಷಗಳು ಕಾಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದೊಂದು  ಬಸ್ ಬಂದಿತು.  ಅದರ ಚಾಲಕ ಇಳಿದು ಬಂದು ತಾನು ಕತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಧರಿಸಿದ್ದ ಉದ್ದನೆಯ ಹಗ್ಗದ ಕೊನೆಗೆ ತೂಗಾಡುತ್ತಿದ್ದ ತನ್ನ ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿಯನ್ನು ಬಾಗಿಲಿನ ಹೊರಗಡೆ ಇದ್ದ ಬೀಗಕ್ಕೆ ತೋರಿಸಿದಾಗ, ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು.  ನಾವು ಆ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟೆವು.  ಬಸ್ಸು ಕೂಡ ಅನೇಕ ಕಡೆ ತಿರುಗುತ್ತಾ ಸುರಂಗದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಚಲಿಸುತ್ತಾ ಸುಮಾರು ೧೫ ನಿಮಿಷಗಳ ನಂತರ ಒಂದು ಕಡೆ ನಿಂತಾಗ ನಾವು ಇಳಿದು ಮತ್ತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಒಳಗಡೆಗೆ ನಡೆದು ಹೋದೆವು.  ಕೊನೆಗೂ ನಾವು ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರೆಸಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಫೀನಿಕ್ಸ್ ವಿಮಾನ ಏರುವ ಮುಂಚೆ ಆಗುವ ತಪಾಸಣೆಯ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದೆವು.  ಭದ್ರತಾ ತಪಾಸಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ ಬಳೆಗಳು, ಗಡಿಯಾರ, ಉಂಗುರ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತೆಗೆದು ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಬುಟ್ಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಇಡಬೇಕು.  ಚಪ್ಪಲಿ ಕಳಚಿ ಇನ್ನೊಂದು ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿಡಬೇಕು.  ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬ್ಯಾಗ್, ಅದರಲ್ಲಿನ ಜಂಗಮ ದೂರವಾಣಿ, ಇನ್ನೂ ಏನೇನು ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ಸ್ ವಸ್ತುಗಳು ಇವೆಯೋ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟಂತೆ ಇಟ್ಟು, ನಮ್ಮ ದೈಹಿಕ ತಪಾಸಣೆಗೆ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕು.  ಎಲ್ಲವೂ ಮುಗಿಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಸುಸ್ತಾಗಿಬಿಡುವುದು.  ನಂತರ ಅಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಘಂಟೆ ಕುಳಿತ ನಂತರ  ವಿಮಾನ ಏರುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು.  ಯಾವ ಯಾವ ಸಾಲಿನ ಸಂಖ್ಯೆಗಳು ಘೋಷಣೆ ಆಗುವುದೋ ಆ ಸಾಲಿನವರು ಹೋಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು.  ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ದಣಿದಿದ್ದ ನಾವು ನಮ್ಮ ಸರತಿ ಬಂದಾಗ ವಿಮಾನವೇರಿ ಕುಳಿತೆವು.  ಮತ್ತೆ ೧೧ - ೧೨ ಘಂಟೆಗಳ ದೀರ್ಘ ಪ್ರಯಾಣ.  ಮಾಡಲು ಏನೂ ಇಲ್ಲದೇ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂಡಿಸಿದರೂ ನಾವು ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ಇರಲಾರೆವೆಂಬ ಅನುಭವವಾಯಿತು.  ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಅಲ್ಲಾಡಲೂ ಜಾಗವಿರದೆ ಕುರ್ಚಿಯ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಬಿಗಿದುಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿರುವುದು ಕೂಡ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಶಿಕ್ಷೆ ಎಂಬುದು ಅರಿವಾಯಿತು.  ಸ್ವಲ್ಪ ನಿದ್ದೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಎಚ್ಚರ ಹೀಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆದಾಗ ಫೀನಿಕ್ಸ್ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿದ್ದೆವು.  ಸಾಯಂಕಾರ ಸೂರ್ಯ ಅಸ್ತಮಿಸಲು ಸಜ್ಜಾಗಿರುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಿಮಾನ ಪ್ರಯಾಣ ಅತ್ಯಂತ ರೋಮಾಂಚನಕರವಾಗಿರುತ್ತದೆ.  ಕೆಂಪು, ಹಳದಿ, ಹಸಿರು, ನೀಲಿ ಎಂಬ ಬಣ್ಣಗಳ ಮಿಶ್ರಣದಲ್ಲಿ ಬಂಗಾರದ ತಟ್ಟೆಯಂತೆ ಕಂಗೊಳಿಸುವ ಸೂರ್ಯ ನಮ್ಮನ್ನು ಬೇರೆಯೇ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಸೆಳೆದೊಯ್ಯುತ್ತಾನೆ.  

ಫೀನಿಕ್ಸ್ ನ ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಳು, ಕೆಲವು ಎತ್ತರದ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಎಂದು ನೋಡುತ್ತಾ ನೋಡುತ್ತಾ ನಾವು ಇಳಿಯುವ ಸಮಯವಾಯಿತು.  ಕೊನೆಗೂ ದೀ....ರ್ಘ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಗಿಯುವ ನೆಮ್ಮದಿ ಸಿಕ್ಕಹಾಗಾಯಿತು.  ಅಂತೂ ಇಂತೂ ನಾವು ಶನಿವಾರ  ಬೆಳಗ್ಗೆ ೭ ಘಂಟೆಗೆ ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು ಶನಿವಾರ ಸಾಯಂಕಾಲ ೭.೧೫ಕ್ಕೆ ಫೀನಿಕ್ಸ್ ತಲುಪಿದೆವು.  ಫೀನಿಕ್ಸ್ ಸಮಯ ನಮ್ಮ ಸಮಯಕ್ಕಿಂತ ಅಂದಾಜು ೧೧.೩೦ ಘಂಟೆಗಳಷ್ಟು ಹಿಂದಿದೆ.  ನಾವು ಪಯಣಿಸುವಾಗ ನಮಗೆ ೧೨ ಘಂಟೆಗಳ ಕಾಲದಷ್ಟು ಸಮಯ ಲಾಭವಾಗಿತ್ತು.  ಹಾಗಾಗಿ ನಾವು ಶನಿವಾರ ಹೊರಟು ಅಲ್ಲಿ ಶನಿವಾರವೇ ತಲುಪಿದ್ದೆವು.    ಫೀನಿಕ್ಸ್ ಸುಂದರವಾದ ಪ್ರದೇಶ.  ತುಂಬಾ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ಜಾಗ.  ಪ್ರತಿಯೊಂದು ರಸ್ತೆಗಳೂ ನಯವಾಗಿ, ಅಗಲವಾಗಿ, ಜಾರುವಂತೆ ಸಾಗುತ್ತಿರುವಾಗ ರಸ್ತೆಗಳ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಗೋಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವಂತಹ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಚಿತ್ರಗಳು, ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗೇ ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿರುವುವೋ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಕೊಡುವಂತಿರುವುದು.  ಗೋಡೆಯಿಂದ ರಸ್ತೆಯ ಕಡೆಗೆ ಇಳಿಜಾರು ಪ್ರದೇಶವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ, ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಪಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿರುವರು.  ನಾವು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಸಮಯ ಚಳಿ ಮುಗಿದು, ಬೇಸಿಗೆ ಕಾಲ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ಮೊದಲ ಸಂಧಿಯ ಸಮಯವಾಗಿತ್ತು.  ಎಳೆ ಬಿಸಿಲಿನ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದಾಗಿ ಗಿಡಗಳು ಚಿಗುರಿ, ಹಸಿರು ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲೇ, ನಾನಾ ವಿಧದ ರಂಗುಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವುದು.  ಮಂದ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣವು  ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಟ್ಟು, ಮರಳು ಹಾಗೂ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ನುಣ್ಣನೆಯ ಕಲ್ಲುಗಳ ರಾಶಿಯ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ನಾವಿರುವುದು ಮರುಭೂಮಿ ಪ್ರದೇಶ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನೆನಪಿಸುವಂತಿರುವುದು.

ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ  ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಫಲಕಗಳ ಮೂಲಕ ಯಾವ ರಸ್ತೆ ಎಲ್ಲಿಗೆ, ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿಗೆ, ಯಾವ ಮುಖ್ಯ ರಸ್ತೆಗೆ ಕೊಂಡಿ ಕೊಡುವುದು, ಎಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ ರಸ್ತೆ ಇದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿಸಲಾಗಿದೆ.  ಬೋಗನ್ವಿಲ್ಲಾ ಹೂವಿನಂತಹ ಅನೇಕ ಬಣ್ಣಗಳ ಹೂ ಗಿಡಗಳು ರಸ್ತೆಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಯೂ ಎರಡೂ ಪಕ್ಕಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸುಂದರವಾಗಿ ಅರಳಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮೂರ ವಸಂತ ಮಾಸವನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತಿರುವಂತಿವೆ....  

ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದಷ್ಟೂ ದೂರ ಸಾಗುವ ರಸ್ತೆಗಳು ದೂರದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಎತ್ತರವಿಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತಿರುವ ಕೆಂಪು, ಕಪ್ಪು ಮಿಶ್ರಿತ ಮಣ್ಣಿನ ಗುಡ್ಡಗಳು, ಚೊಕ್ಕವಾದ ಆಗಸ, ಶುಭ್ರವಾದ ಬೆಳಕು ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರಕವಿ ಕುವೆಂಪು ಅವರ  "ದೂರ ಬಹುದೂರ ಹೋಗುವ ಬಾರಾ...." ಎಂಬ ಒಂದು ಕವನವನ್ನು ನೆನಪಿಸುವುದು.  ದಿವಂಗತ ಮೈಸೂರು ಅನಂತಸ್ವಾಮಿಯವರು ಸಂಗೀತ ನಿರ್ದೇಶನ ಮಾಡಿರುವ ಹಾಡಿನ ಕೊಂಡಿ https://www.youtube.com/watch?v=j9Fnzd6kVcw ....  ಈಗ ತಾನೆ ಚುರುಕಾಗುತ್ತಿರುವ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಮಂಜೆಲ್ಲಾ ಕರಗಿ ಗುಡ್ಡಗಳು ತಮ್ಮ ನಿಜ ಸ್ವರೂಪ ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸುತ್ತಿವೆ.  ಶಿರದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಮದ ಟೊಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನೋಡುಗರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವಂತಿವೆ.



ಚಿತ್ರಕೃಪೆ : ಶ್ರೀ ಜನಾರ್ದನನ್