ಮಧ್ಯ ವಯಸ್ಸು..........

ಕಳೆದ ವರ್ಷ "ತುಳಸೀವನ" ಬ್ಲಾಗ್ ನ ಒಡತಿ ಶ್ರೀಮತಿ ತ್ರಿವೇಣಿ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ರಾವ್ ಅವರು ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ "ಮುಪ್ಪು ನಮ್ಮನ್ನೇಕೆ ಹೆದರಿಸುತ್ತದೆ"? ಎಂಬ ಅಂಕಣ ಬರೆದಿದ್ದರು. ಅವರ ಬರಹ ನನ್ನನ್ನು ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ಚಿಂತನೆಗೆ ಹಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಮಧ್ಯ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನಂಥವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಈ ಚಿಂತೆ ಕಾಡುತ್ತದೆಯೇ...? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮುಪ್ಪು ಹತ್ತಿರ ಬರುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಭಯ ನನಗಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇದೇನು ಆಗಲೇ ಚೌಕಟ್ಟಿಗೆ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟೆನೇ.? ಏನನ್ನೂ ಸಾಧಿಸಲೇ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಳವಳ ಅಷ್ಟೇ.....

ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಶತಕ ಮುಟ್ಟಲು ಕಾದಿರುವ ಆಟಗಾರನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಂತಿರಬಹುದೇ ಈ ಮಧ್ಯ ಮಯಸ್ಕರದು ಎಂದು ಒಂಥರಾ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಟಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು, ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ. ಇನ್ನೇನು ನಾವು ಹೊಸ್ತಿಲ ಬಳಿಯೇ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀವಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಂಡು, ಒಮ್ಮೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆಂದೇ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ, ಕಳೆದ ಜೀವನ ಎಷ್ಟು ಸಾರ್ಥಕ ಎಂಬ ಗುಣಾಕಾರ, ಭಾಗಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ತೊಡಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಜೀವನ ನಾ ಅಂದುಕೊಂಡಂತೆ ಆಗಿದ್ದು ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ... ಅದು ಹೋದ ದಾರಿಗೆ ನಾನು ಹೋಗಿದ್ದೇ ಜಾಸ್ತಿ..... ಆದರೂ ಮದುವೆ, ಸಂಸಾರ, ಕೆಲಸ, ಮಗು, ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಎಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ಎಲ್ಲೋ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವ, ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಈಗ ಶುರುವಾಗಿದೆ. ಈ ಮಿಕ್ಕಿದ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಾದರೂ ಏನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಬಹುದಾ ಎಂಬ ಯೋಚನೆ ಮಾಡತೊಡಗಿದ್ದೇನೆ...

ಸಾರ್ಥಕ ಜೀವನವೆಂದರೆ ಬರೀ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿ, ಸಂಸಾರ ಉಳಿಸುವುದು ಮಾತ್ರವೇನಾ..? ಮುಪ್ಪು ಬರುವ ಮೊದಲು ಇರುವ ತಾರುಣ್ಯದ ಕೆಚ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಎದುರಿಸಿ, ಹೋರಾಡಿ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದ ಮನ ಒಮ್ಮೆಗೇ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕಿದಂತಾಡುವುದೇಕೋ..? ಮಕ್ಕಳು ದೊಡ್ಡವರಾಗಿ ತಮ್ಮ ಜೀವನ ರಥದ ಚುಕ್ಕಾಣಿ ಹಿಡಿದ ನಂತರವಾದರೂ ನಾವು ನಮ್ಮ ರಥವನ್ನು ನಮಗೆ ಬೇಕಾದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಸಬಹುದಲ್ಲವೇ...?

ಈ ಹಂತವನ್ನು ತೀರಾ ’ಮುಪ್ಪು’ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗದಿದ್ದರೂ, ಅದಕ್ಕಿನ್ನಾ ಒಂದೆರಡು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹಿಂದಿರುವ..."ಮುಪ್ಪಿನ ತಾರುಣ್ಯ" ಅಥವಾ "ಮಧ್ಯಾವಸ್ಥೆ" ಎನ್ನಬಹುದೇನೋ... ಶ್ರೀಮತಿ ತ್ರಿವೇಣಿಯವರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಮುಪ್ಪನ್ನು "ಬಾ ಗೆಳೆಯಾ ನೀ ಬರುವ ನಿರೀಕ್ಷೆ ನನಗೆ ಮೊದಲೇ ಇತ್ತು..." ಎಂದು ಸ್ವಾಗತಿಸುವ ಚಿಂತನೆಯೇನೋ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯ, ಯೌವನ, ಗೃಹಸ್ಥ ಎಷ್ಟು ಬೇಗ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತದೆಂದರೆ, ನಾವಿನ್ನೂ ಏನನ್ನೂ ಆಲೋಚಿಸಿಯೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಅನುಭೂತಿಸಿಯೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ, ಆಗಲೇ ಮುಪ್ಪು ಬಲವಂತದಿಂದ, ನಾವು ಬಾ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಾಯದೆಲೇ ಬಂದು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಪದ್ಮಾಸನ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಾಗಿರತ್ತೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನೂ, ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ತರಹದ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನೂ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಿ, ಅಬ್ಬಾ...! ಇನ್ನಾದರೂ ನನಗೆ ಬೇಕಾದದ್ದೇನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂದು, ತುಡಿಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಮೈಯಲ್ಲಿನ ಶಕ್ತಿ ಎಲ್ಲಾ ಸೋರಿ ಹೋಗಿರುತ್ತೆ. ಮನಸು ತನ್ನ ಇರುವಿಕೆಯನ್ನು ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಡಲು ಸಜ್ಜಾಗುವ ವೇಳೆಗಾಗಲೇ ದೇಹ ಮೊಂಡುಗಟ್ಟಿ, ಕೈಕಟ್ಟಿ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೆ...!!!

ಆದರೂ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಪಟ್ಟಾಂಗ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರುವ ಮುಪ್ಪಿನ ದೇವತೆಯನ್ನು ಸಂತುಷ್ಠಗೊಳಿಸಿ, ಮನಸ್ಸು ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂದು ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ಕನಸುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನಾದರೂ ನಾವು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡರೆ, ಮುನಿದು, ಸೋಮಾರಿಯಾಗಿ ಕುಳಿತಿರುವ ಮುಪ್ಪೂ ಕೂಡ, ಎಚ್ಚೆತ್ತು ಮೈ ಕೊಡವಿ, ಮನಸಿನ ಜೊತೆ ಕೈಗೂಡಿಸಬಹುದು. ತಾನಿನ್ನು ಮೈ ಮುದುರಿ ಮಲಗಿದರೆ ಏನೇನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲವೆಂದು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗ ಮಾತ್ರವೇ ಮುಪ್ಪು ಕೂಡ ಅದ್ಭುತವಾಗಿ, ನಳನಳಿಸುವ ಸೌಂದರ್ಯ ದೇವತೆಯಾಗಬಹುದು...

ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆ ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಜಾಗೃತವಾಗಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೋ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಮ್ಮ ತನುವೆಂಬ ಮನೆಗೆ ಬರುವ ಅತಿಥಿಗಳಾದ, ಮುಪ್ಪು, ರೋಗ, ಚಿಂತೆ ಎಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಳಲಿಸದೆ, ಆರಾಮವಾಗಿ ಇದ್ದು, ಅತಿಥಿ ಸತ್ಕಾರವನ್ನು ಮೌನವಾಗಿ, ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ಕಟ್ಟ ಕಡೆಯ ಬೆಂಚಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಂತೆ ಕುಳಿತಲ್ಲೇ ತೂಕಡಿಸುತ್ತಾ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಇವರೆಲ್ಲರ ಜೊತೆಯೇ ಸಹಬಾಳ್ವೆ ಮಾಡಲೇಬೇಕಾದ ನಾವು, ಜೀವನವನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡಷ್ಟೂ ಶಾಂತಿಯುತವಾದ, ನೆಮ್ಮದಿಯ ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸಬಹುದು.... ಇದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ.....!!! :-)