ಎರಡು ಸಾವಿನ ಸುತ್ತ.........

ಮೊದಲನೆಯ ಸಂದರ್ಭ :

ಸಾವು ಮನುಷ್ಯನ ಗತ ಜೀವನದ ಮೇಲೆ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಚಿಕ್ಕ ಸತ್ಯ ನಿನ್ನೆ ನನ್ನ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಂತು. ನಮ್ಮ ಕಟ್ಟಡದಲ್ಲಿ ಕಾವಲುಪಡೆಯ ಸದಸ್ಯನಾದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ರಾತ್ರಿ ಪಾಳಿಯ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಮರಳಲು ಸಮವಸ್ತ್ರ ಬದಲಿಸಿ ಬಂದಾಗ, ಸುಸ್ತಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದನಂತೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಂದವರು ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಮತ್ತಿತರು, ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ, ಕಾಫಿ ತರಿಸಿ ಕುಡಿಸಿ, ಚಾಕೊಲೇಟ್ ಕೊಟ್ಟು, ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಉಪಚರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ತೀವ್ರ ಹೃದಯಾಘಾತದಿಂದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕುಳಿತಲ್ಲೇ ನಿಧನ ಹೊಂದಿದ್ದ. ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿಸುವ ಏರ್ಪಾಟು ಮಾಡಿದಾಗ, ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ ಸತ್ತ ವ್ಯಕ್ತಿ ಒಂದು ವರುಷದ ಹಿಂದೆ ಮನೆಯವರ ಜೊತೆ ಜಗಳವಾಡಿಕೊಂಡು, ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದನಂತೆ....... ಕೊನೆಗೆ ಆರಕ್ಷಕ ಠಾಣೆಯಲ್ಲಿ ದೂರು ದಾಖಲಿಸಿದ ನಂತರ, ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮಗ ಬಂದು ತಂದೆಯ ಶವವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ.....

ಮನುಷ್ಯ ಬದುಕಿರುವಾಗ ಮಾಡುವ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೂ ಅವನ ಸಾವಿನ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಅವನ ಸಂಬಂಧಿಕರಿಂದಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಅವನ ಸಹವಾಸಕ್ಕೆ ಬಂದ ಇತರರಿಂದಾಗಲಿ ಅರ್ಥ ಹುಡುಕುವಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಹೇಗಿದ್ದ, ತನ್ನ ಸಂಸಾರವನ್ನು ಹೇಗೆ ಪಾಲಿಸಿದ ಅಥವಾ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಬಾಂಧವ್ಯ ಹೊಂದಿದ್ದ ಎಂಬ ವಿಚಾರ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೂ ಇಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಆ ಮೃತ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಕುಟುಂಬ ನಡೆದುಕೊಂಡ ರೀತಿ ನನಗೆ ಗೊಂದಲವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿದೆ. ಮರಣದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಆಕ್ರೋಶ, ಸಿಟ್ಟು, ದ್ವೇಷ, ಹತಾಶೆ ಎಂಬ ಭಾವೋದ್ವೇಗಗಳನ್ನು ಹರಿಯ ಬಿಡಬಹುದೋ - ಬಾರದೋ ಎಂಬುದೇ ನನ್ನ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ನಿಲುಕದ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಜೀವ ದೇಹವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ನಂತರ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡಬೇಕದದ್ದು ಮಗನ ಅಥವಾ ಕುಟುಂಬದ ಇತರ ಸದಸ್ಯರ ಕರ್ತವ್ಯ. ಆದರೆ ಮನೆಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದ ಶವವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವುದರಿಂದ ಏನನ್ನು ಸಾಧಿಸಿದಂತಾಗಿದೆ? ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಿಕ್ಕಿಂತ ಕೀಳ್ತನದಲ್ಲಿ, ಕುಟುಂಬದವರು ನಡೆದುಕೊಂಡರೆಂದು ನನಗನ್ನಿಸಿತು. ದೇಹವನ್ನು ಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡದೆ ಬಿಡುವುದರಿಂದ, ನಾವು ಪರಿಸರನಾಶಕ್ಕೆ ಕಾರಣರಾಗಬಹುದೇ ಹೊರತು, ಸತ್ತ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಅವನು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಯಾವ ರೀತಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಸಿದಂತಾಯಿತು ?

ಎರಡನೆಯ ಸಂದರ್ಭ :

ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಕೆಳಗೆ ನಮಗೆ ತುಂಬಾ ತಿಳಿದವರ ಸಾವು ಘಟಿಸಿತ್ತು. ಮೃತರಾದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮದುವೆಯಾದ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಗೌರವಿಸಲೇಯಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬನೇ ಮಗನನ್ನು ಆದರಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬದುಕಿದ್ದಷ್ಟೂ ದಿನವೂ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ದೈಹಿಕವಾಗಿಯೂ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿಯೂ ಹಿಂಸಿಸಿದ ಆತ, ಸಾಯುವ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅಪರೂಪದ ಲಿವರ್ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ನಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ತನಗೆ ಈ ಮಾರಕ ರೋಗ ಇರುವ ವಿಷಯ ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಜಾಂಡೀಸ್ ಎಂದು ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಸೇರಿದವರಿಗೆ ೪ನೇ ಹಂತದಲ್ಲಿದ್ದ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ರೋಗ ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಕೆಮೋ ಥೆರಪಿ ಬೇಡವೆಂದ ಹೆಂಡತಿ, ಊರಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿಯ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿ, ವೈದ್ಯ ಮಾಡಿಸಿ, ಬದುಕಿದ್ದ ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳು ಆರೈಕೆ ಮಾಡಿದರು. ತನಗೆ ಆತ ಮಾಡಿದ ಎಲ್ಲಾ ಅನ್ಯಾಯ-ಅಕ್ರಮವನ್ನೂ ಮರೆತು ಮಾನವೀಯತೆ ಮೆರೆದರು.

ಮರಣಾನಂತರವೂ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ ಎದುರು ನೋಡದಿದ್ದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ನಡೆಯಿತು. ತಂದೆ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನೇ ಪಡೆಯದೆ ಬರಿಯ ಅಪಮಾನಗಳನ್ನೇ ಸಹಿಸಿದ ಮಗ ಕೂಡ ಶದ್ಧೆಯಿಂದ, ಪಾಂಗಿತವಾಗಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಾಡಿದ. ಯಾವುದೋ ಜಾತಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದರೂ ಕೂಡ ಉತ್ತಮ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕಾರ ಪಡೆದ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಿಜವಾಗಿ ಹಿಂದಿನ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದಿರಬೇಕೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿತ್ತು !!!

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುವಾಗ ಹೆಂಡತಿಯ ಮನದಲ್ಲಿ ಏನು ಭಾವನೆಗಳಿದ್ದವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯ ಮಾಡಿದೆ ಎಂಬಂಥ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಆಡಿದ್ದರು ಆಕೆ.

ಮೇಲಿನ ಘಟನೆಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾದ ಈ ಪ್ರಸಂಗ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಗತಜೀವನದತ್ತ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲಲೇಯಿಲ್ಲ. ಬಾಹ್ಯ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲಾ ಒಳ್ಳೆಯತನವನ್ನೂ ಹೊಂದಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕೀಳರಿಮೆಯಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದರೆಂಬ ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ ಧೃಡಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಕೀಳರಿಮೆಯಿಂದ ನರಳುವ ಗಂಡಸರು ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕರಿದ್ದಾರೆ. ಹೆಂಡತಿಯ ಏಳಿಗೆ ಸಹಿಸದ, ತನ್ನನ್ನು ಉದ್ಧರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅರಿಯದ ಜನರು, ಸ್ವಲ್ಪ ಗಮನ ಇಟ್ಟು ನೋಡಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕರು ಇದ್ದಾರೆ.